PUISI "MALAM SERIBU BULAN"

"MALAM SERIBU BULAN"

Malam biru hitam, di Planit tua ini, Ketika Margasatwa,

Suhu, Suara, Pepohonan

Embun mengendapkan intan, Angin membisiki hutan

Gunung jadi keristal

Bisu,

Sungai-sungai menahan Napasnya

Sumbu bumi berhenti

Ketika sangkakala angkasa, Ditiup perlahan

Dalam suara Firdausi

Ketika Mukjizat turun

Ketika Sifat Rahim mengalun,

Di planit tua ini, Dan gerbang kosmos Dibuka

Dalam angin berkelepakan, Sayap-sayap malaikat

Dengan cahaya surga, Meluncur-luncur, Melinangi bumi

Ketika bulan akan menangis, Di bumi, Di bawah Nur Ilahi

Pada malam benderang

Ketika margasatwa senyap, Waktu pun berhenti

Embun membasahi dahi, Pohon-pohon menunduk

Wahai :

Mukjizat telah turun, Sifat Rahim mengalun

Lelaki itu, Perempuan itu

Menangis dalam syukur, Berair mata dalam doa

Dalam teduh Mukjizat dan Keampunan

Ketika bulan belum sabit, Ketika malam seribu bulan.

(Puisi Karya : Taufik Ismail)